Een zoetje voor Bart Kaëll

Nooit heeft iemand langer in de Warande gewerkt dan Christine Snyers. Na liefst 43 jaar trok ze er op vrijdag 30 augustus voor het laatst de deur dicht om te genieten van haar welverdiende pensioen.

Loyaler dan Christine Snyers vindt een werkgever ze niet meer. In haar 43-jarige loopbaan heeft de Turnhoutse nergens anders gewerkt dan in de Warande. In 1981, negen jaar na de opening van het cultuurhuis, maakt Christine er haar intrede. Terwijl Ronald Reagan Amerikaans president wordt, Bernard Hinault de Ronde van Frankrijk wint en de Britse kroonprins Charles met Lady Diana Spencer huwt, gaat zij als achttienjarige aan de slag als klerk.

“Na mijn schooltijd op het KTA kon ik in de Warande beginnen als stagiaire. Toen was alles er nog veel kleinschaliger. Onder directeur Eric Antonis verrichtte ik vooral administratieve taken. Voor afdelingschef Hubert Aerts en boekhouder Luc De Visserdeed ik dactylowerk. Onder meer collegebeslissingen tikte ik uit. Na mijn stageperiode kon ik in de Warande voor een participatieproject vrijwilligmeewerken aan een boek over Turnhout.”

Twee jaar later komt Christine in vaste dienst. Na een zwaar arbeidsongeval en een lange herstelperiode pikt ze in 1987 de draad weer op, voortaan als polyvalent medewerker. “Opeens had de Warande computers; de allereerste, van die grote bakken”, herinnert ze zich. “Dagelijks sorteerde en verdeelde ik de post voor de Warande en de bibliotheek, vaak een jute zak vol. Samen met collega’s ging ik bij bezoekers thuis interviews afnemen. Met onder andere Marrek Leysen, de drukker die ook de handgeschilderde reclameborden voor de Warande maakte, reed ik Turnhout rond om affiches te plakken op de toen nog talrijke palen. Zelfs verkiezingsaffiches liet de Stad Turnhout ons verspreiden.”

Onderweg oogsten ze af en toe een verkeersboete en raken ze, nog zonder gps of gsm, al eens verdwaald en moeten ze zich de weg laten wijzen. “Blij dat ik zelf geen auto kan rijden”, lacht Christine. Ter afwisseling steekt ze bij podiumvoorstellingen een handje toe in de Artiestenbar. “Daar heb ik tijdens pauzes veel grote toneelgezelschappen en orkesten bediend. De jonge Bart Kaëll heeft mij er nog om een zoetje voor zijn koffie gevraagd. En de Nederlandse actrice Joke Bruijs heb ik haar neus zien breken, toen ze een glazen deur niet tijdig had opgemerkt.”

Aan bijna een halve eeuw in de Warande houdt Christine een hoofd vol herinneringen over: tentoonstellingen met aquariums vol tropische vissen, een valse bommelding, grondige verbouwingen inclusief tijdelijke verhuis naar de Begijnendreef… “Er is veel veranderd”, mijmert ze. “Vroeger was het heel wat minder druk en kende ik alle collega’s bij naam. Aan alles komt een einde. Eenmaal met pensioen wil ik graag een of andere cursus volgen en wat vaker op reis gaan. Ik ga ook nog geregeld in de Warande komen, want ik heb mijn werk altijd graag gedaan. Veel bezoekers herkennen mij en slaan spontaan een praatje. Dat contact ga ik zeker missen.

tekst: Gunter Jacobs
foto: Tina Lewis Herbots