Bob Roes - SAUVE QUI PEUT
Beelden van vervlogen tijden. Familiekiekjes uit de oude doos, op zolder gevonden en door de schilder ontdaan van hun persoonlijke info door de gezichten en plaats van voorkomen te vervagen.
Het is onbestemdheid.
De mannen en vrouwen staan stil, geïsoleerd of in kleine groepjes. Het moment is daar voor hen. Welk moment is van geen belang. Het is één opname van betekenis in hun eigen bestaan, om op terug te kijken, maar een andere toeschouwer vindt geen enkele betekenis of belang in het door de schilder bewerkte beeld. Deze geschiedenis is allang gepasseerd, al wat rest is de kleine foto, en deze zal ook verdwijnen met de tijd. Men zou de leegte en afwezigheid als negatief kunnen ervaren, maar dat is niet de boodschap van de schilder.
Het is gewoon zo.
Het weglaten , de leegte of het ontbreken, is steeds terug te vinden in het werk van Roes. Lege wegwijzers, kaders, plakkaten, boeken, bladen, handen en glazen…
Leeg tot je er ongemakkelijk van wordt en begint te verlangen en te zoeken naar inhoud of verhaal om jezelf te kunnen oriënteren in deze chaos van onbestemdheid. Een referentiepunt zou je houvast kunnen bieden, maar dat onthoudt de schilder je.
Het is een spel.
Zoals schaken.
Je kan ingestudeerde eeuwenoude traditionele schaakbewegingen volgen, of je kan ook meer intuïtief schuiven met de houten blokjes, tot er een onverwacht patroon in je geest opduikt, en je plots schoonheid ervaart, ook al is er (op het eerste gezicht) niets te zien. Daar ligt de enige vorm van betekenis zoals Roes al spelend zoekt in zijn eigen werk.
De titel “SAUVE QUI PEUT” refereert naar ‘het vlot van de Medusa’ van Géricault. Een vlot met drenkelingen die in uiterste nood een lichtpuntje aan de horizon zien. Het schip de Argos komt hen die nog leven redden.
Bij deze interpretatie door Bob Roes, getiteld ‘David, you sexy b*tch’, zijn slechts 6 figuren te zien. Ze lijken op een soort Tomorrowland-feest te vertoeven. Er is geen interactie, de figuren schijnen doelloos te wachten op iets. Een nieuw nummer uit de boxen, of redding van hun vlot?
Er is alleszins niets te bekennen aan de horizon van de donkere wateren. Enkel het zwerk toont condensatiestrepen van passerende straalvliegtuigen.
Ongerustheid bepaalt de sfeer in dit werk. Bij Géricault is er het voldongen feit van de uiteindelijke redding, ondanks de vele slachtoffers. De toeschouwer wordt gerustgesteld, redding is onderweg. Op de linkerhelft liggen de lijken, op de rechterhelft de uitgestrekte armen naar de redders. Duidelijk gewoon.
Bij Roes hangt er niets in de lucht, de verwachting is er niet. De figuren stralen dan ook apathie uit, zelfs de dame liggend in de opblaaseend kun je niet verdenken van vakantiegevoelens. Er zijn geen lijken, maar er is ook geen hoop, alleen figuren in rust en inertie. Enkel de DJ schijnt nog een plaatje op te leggen…