Artist in Residence

SLAK

SLAK is dit seizoen Artist in Residence. SLAK bestaat uit Adriaan Severins en Elena Peeters, twee makers die opgroeiden in de Kempen en zoals vele jonge twintigers uitzwermden naar de stad, om na enkele jaren terug te keren naar de Lilse bossen.

over SLAK

Adriaan is geluidskunstenaar. Met zijn voorstellingen en creaties probeert hij mensen samen te brengen in een krachtig gedeeld moment, om op die manier tot verandering in een groepsdynamiek te komen. Het onderscheid tussen publiek en maker wordt vaag. Het voorbije seizoen experimenteerde Adriaan driemaal met Dansen op Muziek in de Houten Zaal van de Warande.

Elena is theatermaker. Ze kijkt en luistert naar het doen en laten van mensen, en toont wat ze gezien en gehoord heeft op een podium. Haar recentste monoloog 'Johnyboy' maakte ze in diezelfde Houten Zaal, een samenwerking die SLAK en de Warande zo goed beviel dat er een huisvriendschap uit groeide.

SLAK wil verbinden. Maker en publiek, kunst en natuur, product en proces, artistieke kwaliteit en Kempische toegankelijkheid. SLAK zoekt naar poëzie in het alledaagse én in het vreemde, in volwaardig contact met de wereld en haar mensen. SLAK ziet alles en iedereen als een mogelijkheid.

festival of loss 

interview met SLAK

Wat zijn jullie plannen als Artist in Residence?

Elena en Adriaan: Door de coronacrisis hebben we onze aanpak veranderd. Eerst wilden we samenwerken met andere makers en kleine producties op poten te zetten in seizoen 20-21, maar toen kwam corona en zagen we dat het anders moest. Een goede vriend zei ons jaren geleden al: “You make plans and then life happens”. Dat is exact wat er nu is gebeurd, dus gaan we op een andere manier werken in deze coronatijd.  

Als Artist in Residence willen we aanwezig zijn in en rond de Warande en kijken wat we kunnen creëren op het moment zelf. De locatie zal telkens verschillen, dat kan op de Grote Markt zijn, maar net zo goed in een winkelstraat. We gaan ons tussen de mensen begeven en een soort verbinding zijn tussen de cultuur en de m/v/x in de straat. We gaan ons tussen deze twee zetten. Door telkens in het straatbeeld aanwezig te zijn met onze interventies zal het ook iets herkenbaar worden: “Daar zijn die SLAKkers weer!”. 

We willen doorheen het jaar ook de support inroepen van bevriende artiesten die ons kunnen helpen met deze momenten. En  kunnen inspelen op maatschappelijke evoluties zoals je nu bijvoorbeeld Black Lives Matter hebt, dan is onze flexibiliteit een grote troef.

Jullie spreken ook van Festival of Loss. Wat houdt Festival of Loss in?

Elena en Adriaan: Het komende theaterseizoen staat voor SLAK in teken van verlies. Rode draad doorheen de residentie: Festival of Loss. We vieren verlies. In een tijd waarin oude structuren en zekerheden dreigen te verdwijnen, wil SLAK met de Warande een draagvlak creëren waar verlies mag bestaan. Door verlies te delen, ontstaan openingen. In die ruimte ontdekken we misschien wel sporen van de toekomst. Verlies is onmogelijk te vatten binnen één jaar en het is iets dat overal en altijd aanwezig is. 

Tijdens Festival of Loss proberen we een kiem te leggen van hoe verlies op een andere manier kan toegelaten worden. In dat kader stellen wij onszelf als makers in residentie een jaar lang beschikbaar op. We kijken wat er leeft, wat er nodig is en hoe we iets waardevol kunnen bijdragen. 

Elena: Dit seizoen ga ik ook ‘Bidboek’ maken en spelen in de Warande. Deze voorstelling baseer ik op een boek dat aan het Mariabeeld ligt in de basiliek van Tongeren. Mensen kunnen hier van alles in schrijven: smeekbedes, steunbetuigingen, dankwoorden… Mensen komen van ver om hier in te schrijven. In mijn vorige voorstellingen merkte ik dat ik telkens gefascineerd werd door hoe mensen tegen God aan kijken en naar God zoeken. Dat zal ook deze keer weer opduiken.

Waarom willen jullie rond het thema verlies werken?

Adriaan: Ik ben twee jaar geleden een jaar in opname geweest omwille van een depressie. Ik werd samengezet met veertig andere mensen van allerlei pluimage en leeftijd en het was fantastisch om te zien hoe mensen in die situatie gewoon voor elkaar wilden zorgen. Het erkennen van elkaars verlies en lijden, deed een ongelofelijke creatieve energie ontstaan in die groep en was voor mij een bron waar ik nog steeds uit kan putten. Dit heeft ons op het spoor van Festival of Loss gezet. We hebben zo ook een link gelegd met de boeken van Margaret Wheatley. Zij spiegelt onze samenleving aan twaalf historische beschavingen die ten onder gegaan en komt tot de vaststelling dat er enorm veel gelijkenissen zijn tussen onze tijd en het verval van deze beschavingen. Ze beschrijft dit niet als doemscenario, maar als iets dat gewoon gebeurt als natuurlijk proces en waaruit iets nieuws kan ontstaan.

Elena: Je ziet dat er dan ‘islands of sanity’ ontstaan, plekken waar er nog ruimte is voor menselijkheid om het verlies te dragen. Wij willen samen met anderen van de Warande één grote ‘island of sanity’ maken door te erkennen dat verlies er mag zijn en dan te kijken wat er uit kan voortvloeien.